انتروکولیت ماستوسیتی یک موجودیت بالینی جدید است که با افزایش ۲۰ یا بیشتر در ماست سل ها در هر میدان توان بالا در دوازدهه یا روده بزرگ مشخص می شود. جاکات و همکاران ۴۷ بیمار مبتلا به اسهال مداوم و درد شکم بدون هیچ دلیل دیگری را توصیف کرد که تعداد ماست سل‌ها در نمونه‌برداری‌های روده افزایش یافته بود و به درمانی با هدف ماست سل‌ها پاسخ دادند. بیماران به طور کلی معیارهای سندرم روده تحریک پذیر غالب با اسهال (IBS) را داشتند. افراد عادی تعداد ماست سل های بسیار کمتری داشتند که به طور متوسط ۱۲ در هر HPF بود. تجربه من نشان می دهد که این وضعیت می تواند یک اپیدمی پنهان دیگر باشد که باید به بیماری سلیاک و حساسیت به گلوتن غیر سلیاک (NCGS) اضافه شود. همکارم دکتر رادنی فورد اصطلاح «سندرم گلوتن» را برای اشاره به مشکل گسترده‌تر حساسیت به گلوتن غیر سلیاک پیشنهاد کرد، و من موافقم که این می‌تواند اصطلاح مناسب‌تری باشد. اکنون من پیشنهاد می کنم که بیماری التهابی روده ماستوسیتی (MIBD) به عنوان یک اصطلاح بهتر برای انتروکولیت ماستوسیتی تازه شناخته شده در نظر گرفته شود. دلایلم را در زیر شرح می دهم.
تا همین اواخر، وجود ماست سل های تکثیر شده یا به دلیل ناتوانی در دیدن ماست سل ها در پس زمینه سلول های طبیعی در بیوپسی نادیده گرفته می شد، یا فقط در ارتباط با بیماری التهابی روده و بیماری سلیاک مشاهده می شد. برخی از مطالعات کودکان افزایش ماست سل ها را در مری مرتبط با ازوفاژیت ائوزینوفیلیک یا “مری آلرژیک” نشان داده اند. ماستوسیتوز سیستمیک سالهاست که شناخته شده است و با اختلالات روده ای مانند درد شکم و اسهال همراه است. اکنون، دو مطالعه جدید، این سلول مخفی و نقش آن در ایلئوس بعد از عمل و در رابطه با استرس را روشن می کند. در برخی از مطالعات، ماست سل ها در سندرم روده تحریک پذیر شایع در اسهال نقش دارند، اما تا قبل از مقاله Jakate بود که یک موجودیت خاص خود را تعریف کرد.
مشکل ارتباط ماست سل ها با سندرم روده تحریک پذیر و سایر علائم گوارشی به دلیل دشواری دیدن این سلول ها در نمونه برداری های روده با مشکل مواجه شده است. با این حال، اکنون لکه‌های تخصصی موجود در بازار که از روش ایمونوهیستوشیمی برای آنزیم تریپتاز استفاده می‌کنند، دیدن و شمارش ماست سل‌های مخاطی در بافت روده به‌دست‌آمده از نمونه‌برداری‌های معمولی تصادفی روده را ممکن می‌سازد. سال گذشته از پاتولوژیست‌ها خواستم تا رنگ‌آمیزی با سلول‌های ماست‌سل بر روی بیوپسی روده بیماران گوارشی‌ام با اسهال و درد شکم انجام دهند. من اخیراً شروع به گسترش این مورد به تعداد بیشتری از بیماران کردم و درخواست کردم که این لکه‌ها روی بیوپسی‌هایی که قبلاً روی بیمارانی که مشکوک به این بیماری هستند انجام شده است، انجام شود.
اکنون پنجاه بیمار جمع آوری کرده ام که معیارهای آنتروکولیت ماستوسیتی یا آنتریت ماستوسیتی را دارند. این بیماران در مراحل مختلف ارزیابی و درمان هستند. من در حال جمع آوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات بالینی با هدف ارائه داده ها برای انتشار هستم. آنچه من در بررسی اولیه متوجه شدم این است که به نظر می رسد شیوع ژن های خطر بیماری سلیاک DQ2 و DQ8 بیشتر از حد انتظار است. به طور خاص، به نظر می رسد DQ8 در مقایسه با بروز در جمعیت عمومی بیش از حد ارائه شده است. همچنین به نظر می رسد ارتباطی با بیماری سلیاک، حساسیت به گلوتن غیر سلیاک و عدم تحمل غذایی متعدد وجود دارد.
یافته‌های اخیر عدم تحمل غذایی متعدد که توسط ناهنجاری‌های آزمایش‌های آزادسازی واسطه (MRI، Signet Diagnostic Corporation و Alcat) مشخص می‌شود، منطقی است. اصل این آزمایش ها تشخیص تغییرات در حجم سلولی است که به دلیل آزاد شدن واسطه های شیمیایی از سلول های موجود در خون رخ می دهد. آزمایش‌ها مختص واسطه (های) آزاد شده نیستند، اما اعتقاد بر این است که هر چه واکنش قوی‌تر باشد، واسطه‌های بیشتری آزاد می‌شوند و احتمال بیشتری وجود دارد که یک غذا، ماده شیمیایی یا افزودنی غذایی خاص، عوارض جانبی ایجاد کند.
آزمایشگاه‌هایی که آزمایش‌های آزادسازی واسطه را ارائه می‌دهند، موفقیت بزرگی را در درمان انواع علائم، که اغلب به عدم تحمل غذایی یا حساسیت شیمیایی/افزودنی نسبت داده می‌شوند، گزارش می‌دهند. من معتقدم ماست سل ها به شدت در این فرآیند نقش دارند. این امر منطقی است زیرا موفقیت‌هایی در بیماری‌هایی که اکنون با ماست سل‌ها مرتبط هستند گزارش شده‌اند که با پاسخ‌های غیرطبیعی MRI غذایی به دفع مواد غذایی یا مواد پاسخ مثبت می‌دهند. نمونه های کلاسیک عبارتند از سندرم روده تحریک پذیر، سردرد و سیستیت بینابینی که با ماست سل ها مرتبط بوده اند، و همچنین استرس که اکنون با افزایش ماست سل ها و آزادسازی واسطه ها از دگرانولاسیون ماست سل همراه است.
آزمایش‌های آزادسازی میانجی توسط برخی از پزشکان آمریکایی، به‌ویژه quackwatch.com مورد انتقاد قرار می‌گیرند، زیرا برای ارزیابی «آلرژی غذایی» تأیید نشده یا تأیید نشده است. با این حال، آنها تست آلرژی غذایی نیستند. آلرژی غذایی یک پاسخ ایمنی فوری نوع I با واسطه IgE است که به عنوان آلرژی شناخته می شود. آزمایش‌های MRI برای واکنش‌های دیررس غیرایمنی که می‌توان آن را به آزادسازی واسطه‌ها از سلول‌های ایمنی ردیابی کرد. نکته این است که آزمایش رهاسازی واسطه نوعی تست آلرژی غذایی نیست. MRI شکلی از عدم تحمل غذایی یا واکنش حساسیت غیرایمونولوژیکی است.
مقالات جدیدی که در شماره ژانویه ۲۰۰۸ مجله Gut منتشر شده است، ارتباط جدید و هیجان انگیزی از دگرانولاسیون ماست سل با ایلئوس پس از عمل و رابطه با هورمون استرس را نشان می دهد. اولین مطالعه می تواند اولین مطالعه ای باشد که نشان می دهد ماست سل ها در روده انسان هنگامی که روده در حین جراحی دستکاری می شود، واسطه هایی را آزاد می کنند که منجر به فلج موقت روده به نام ایلئوس پس از عمل می شود. روش جراحی کم تهاجمی لاپاراسکوپی منجر به تحریک مکانیکی کمتری در روده می شود و بروز ایلئوس بعد از عمل کمتر است.
ارتباط استرس با سندرم روده تحریک پذیر و بیماری التهابی روده (کولیت اولسراتیو، بیماری کرون) مدت هاست شناخته شده است، اما مکانیسم آن به طور قطعی مشخص نشده است. در همین شماره مجله روده، محققان نشان دادند که هورمون استرس، هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین (CRH) نفوذپذیری روده (روده نشتی) توسط ماست سل ها را تنظیم می کند. محققان حتی گیرنده های خاصی را روی ماست سل ها شناسایی کردند. این اطلاعات جدید، ارتباط احتمالی نشت روده و ماست سل ها با IBS، IBD و بیماری سلیاک را روشن می کند.
بنابراین فکر می کنم این اطلاعات جدید چگونه می تواند به ما کمک کند؟ از آنجایی که استرس می تواند ماست سل ها را در روده افزایش دهد و این سلول ها می توانند واسطه هایی را آزاد کنند که باعث آسیب و علائم روده می شوند، کاهش استرس مهم است. این سلول‌ها می‌توانند باعث درد شکمی، اسهال و یبوست و همچنین سایر علائم خارج از روده شوند و بنابراین مهم هستند. با این حال، اهمیت این سلول ها به طور کلی شناخته نشده است، زیرا اکثر پزشکان، از جمله متخصصین گوارش و پاتولوژیست، از وجود و اهمیت آنها بی اطلاع هستند.
این سلول ها را نمی توان در روده بدون رنگ آمیزی خاص روی بافت روده که در طی آندوسکوپی یا کولونوسکوپی فوقانی به دست می آید، مشاهده کرد. این لکه‌ها به‌طور معمول انجام نمی‌شوند، اما عموماً باید پزشک بیوپسی را درخواست کند. بدیهی است که در صورت عدم انجام بیوپسی، این سلول ها را نمی توان یافت. ممکن است یک استعداد ژنتیکی برای بیماری التهابی روده ماستوسیتی (MIBD) به جای آنتروکولیت ماستوسیتی وجود داشته باشد. همچنین ممکن است همان الگوهای ژنتیکی پروتئین گلبول های سفید خون وجود داشته باشد که با بیماری سلیاک مرتبط است، که نقش مهمی در MIBP بازی می کند.
همانطور که در بالا ذکر شد، تسکین استرس و درمان با پروبیوتیک می تواند در کاهش ماست سل ها و نشت روده مفید باشد، اما اگر ماست سل ها در روده افزایش یابد چه می شود. هنگامی که ماست سل های بالا وجود دارد، درمان ممکن است شامل دارو و اقدامات رژیم غذایی باشد. آنتی هیستامین ها، هر دو نوع I (مانند کلاریتین، آلگرا، زیرتک) و نوع II (مانند زانتاک، تاگامت، پپسید) برای جلوگیری از عملکرد هیستامین با موفقیت برای تسکین درد شکمی و اسهال در بیماران مبتلا به انتروکولیت ماستوسیتی استفاده شده اند. یک تثبیت کننده بسیار خاص ماست سل، سدیم کرومالین (گاستروکروم)، همچنین علائم را تسکین می دهد. این یک درمان پذیرفته شده برای شرایط شدیدتر ماستوسیتوز عمومی است.
در تجربه من، یافتن آلرژی ها و عدم تحمل های غذایی (از طریق آزمایش آزادسازی واسطه) و به دنبال آن حذف غذاهای مشکل دار با رژیم غذایی تا زمانی که روده نشتی برطرف شود و تعداد ماست سل ها در روده کاهش یابد نیز مفید است. تست آلرژی غذایی شامل تست های پوستی و تست آنتی بادی IgE-RAST می باشد. این آزمایشات عدم تحمل و حساسیت غذایی غیر آلرژیک را رد نمی کند. آزمایش آنتی بادی برای IgG در خون یا IgA در مدفوع یا بزاق برای حساسیت غذایی استفاده شده است. در تجربه من، آزمایش‌های MRI بسیار مفیدتر هستند، زیرا به دنبال انتشار غیرعادی واسطه‌ها در طیف گسترده‌ای از غذاها، مواد شیمیایی یا افزودنی‌ها، صرف نظر از نوع هستند.
با پیشرفت های جدید در مورد نقش ماست سل ها به روز باشید و در آینده به دنبال علاقه بیشتر به انتروکولیت ماستوسیتی باشید. من پیشنهاد می‌کنم که جامعه گوارشی باید اصطلاح گسترده‌تر بیماری التهابی روده ماستوسیتی را بپذیرند، زیرا اطلاعاتی وجود دارد که نشان می‌دهد ماست سل‌ها نقش مهمی در مشکلات آلرژیک مری و معده دارند.
مراجع برگزیده:
Die، FO و همکاران. دستکاری روده باعث فعال شدن و التهاب ماست سل ها در ایلئوس پس از عمل شد. خوب ۲۰۰۸; ۵۷: ۳۳-۴۰
والون، سی و همکاران. “هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین (CRH) نفوذپذیری ماکرومولکولی را در ماست سل ها در نمونه برداری های طبیعی کولون انسان در شرایط آزمایشگاهی تنظیم می کند.” خوب ۲۰۰۸; ۵۷: ۵۰-۵۸.
Jakate، S. “انتروکولیت ماستوسیتی: ماست سل های مخاطی بالا در اسهال مزمن”. Arch Pathol Lab Med 2006; 130: 362-367.
حق چاپ ۲۰۰۸ Dr. اسکاتلند ام. لوی http://www.thefooddoc.com
https://rdiet.ir/ رژیم کتوژنیک دکتر روشن ضمیر