با DMSO درمان کنید و پتانسیل بسیار زیاد آن را کشف کنید

DMSO برای چندین دهه برای درمان یک بیماری نادر استفاده شده است. این درمان از استرس اکسیداتیو جلوگیری می کند و تورم مغز را کاهش می دهد که باعث بهبود جریان خون می شود. هنگامی که بلافاصله پس از آسیب به سر با DMSO درمان شد، مشخص شد که مغز در عرض چند دقیقه تورم را کاهش داده است. بنابراین، نیاز فوری به یافتن گزینه های درمانی بهتر برای کسانی که تحت تاثیر این شرایط هستند وجود دارد.

با وجود چندین دهه تحقیق، هزاران مطالعه و خواص ضد التهابی قدرتمند، دی متیل سولفوکسید (DMSO) تقریباً برای متخصصان پزشکی و عموم ناشناخته باقی مانده است. این ترکیب ارزان قیمت نشان داده شده است که شرایط دردناک اسکلتی- عضلانی و ادراری را تسکین می دهد، با بیماری آلزایمر و سرطان مبارزه می کند و حتی با آسیب های ترومای مغزی که سالانه بیش از 50000 آمریکایی را مبتلا می کند مبارزه می کند. متأسفانه FDA پذیرش گسترده آن توسط متحدان خود در صنعت داروسازی را مختل کرده است.

DMSO: کمتر مطالعه شده، بیشتر نادیده گرفته شده است!

دی متیل سولفوکسید یک ترکیب ضد درد و ضد التهابی است که در مدیریت بسیاری از شرایط ناتوان کننده سلامتی نویدبخش است. استفاده از آن توسط FDA برای درمان سیستیت بینابینی یا التهاب مزمن دیواره مثانه تایید شده است. با این حال، استفاده از آن برای اهداف درمانی دیگر با ناتوانی بوروکراتیک و لابی صنعت داروسازی سرکوب شده است. یک مطالعه اخیر توانایی DMSO را در مدیریت اثرات آسیب به سر نشان می دهد. این همچنین علاقه به بسیاری از کاربردهای درمانی بالقوه آن را تجدید کرد.

درمان ضربه به سر

کارشناسان حرفه‌ای که DMSO را مطالعه می‌کنند معتقدند که این یک درمان مؤثر برای ضربه‌های سر بسته است و برای سایر شرایط مانند سکته آمبولیک و آسیب‌های نخاعی کارآمد است. ترومای سر بسته یک ضربه شدید ناشی از آسیب بلانت است که در آن سر باز نشده است. با این نوع آسیب، مغز مستعد تورم در برابر استخوان سخت جمجمه است که باعث مرگ سلول‌های حیاتی مغز می‌شود. [1]. همچنین جریان خون و اکسیژن رسانی را سرکوب می کند و باعث تغییر قابل توجهی در الکترولیت ها در مغز می شود.

تحقیقات انجام شده از سال 1978 تا 1982 نشان داد که تورم مغز می تواند در عرض 5 دقیقه با تزریق محلول دی متیل سولفوکسید داخل وریدی پس از ضربه به سر کاهش یابد. هیچ درمان دیگری به این سرعت عمل نمی کند. در بیمارانی که از سایر عوامل درمانی رایج مانند باربیتورات‌های داخل وریدی استفاده می‌کردند، مغز همچنان متورم می‌شد که اثری در کاهش تورم نداشت. با این حال، FDA بیش از سه دهه است که هیچ عامل دارویی جدیدی را برای درمان آسیب‌های مغزی تایید نکرده است. با توجه زیادی که بر معالجه سربازانی که به شدت مجروح شده اند که از جنگ به خانه بازمی گردند، متمرکز شده است، مطالعات منجر به دریافت تاییدیه FDA برای DMSO برای درمان این نوع آسیب می شود.

DMSO این پتانسیل را دارد که درمان دارویی انتخابی برای آسیب های مغزی ناشی از جنگ باشد. او می گوید که هیچ چیزی در اثربخشی به آن نزدیک نیست [3]. شرکتی که او سرپرستی می‌کند اخیراً از یک کارآزمایی بالینی بر روی بیماران آسیب‌دیدگی مغزی در اروپا حمایت مالی کرد که نتایج دلگرم‌کننده‌ای داشت: نرخ بقای 80٪ (حدود دو برابر نرخ تاریخی 30-40٪) و 70٪ از بیمارانی که نتیجه مطلوبی را تجربه می‌کنند. بالاتر از نرخ تاریخی کمتر از 10 درصد است.

کاربردهای بالقوه پزشکی DMSOs:

صدها مطالعه آزمایشگاهی اقدامات فارماکولوژیک را مستند کرده اند [2] و اثربخشی DMSO DMSO نتایج امیدوار کننده ای را در درمان شرایط زیر به همراه دارد:

بیماری آلزایمر: آمیلوئیدها را حل می کند و همیشه منجر به از دست دادن عملکرد و مرگ نهایی آرتریت سلولی مغز می شود – DMSO در کاهش درد و التهاب در استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید و احتمالاً نقرس ارزش دارد. نشان داده شده است که DMSO پیشرفت آترواسکلروز را در موش ها به تاخیر می اندازد و می تواند سطح کلسترول را در حیوانات با رژیم غذایی با کلسترول بالا کاهش دهد. مطالعه ای توسط دکتر استفان بی استرام، نشان داد که استفاده از DMSO اثرات مخرب داروهای آنتراسایکلین را کاهش می دهد که به بافت های اطراف ترشح می شوند.

فیبرومیالژیا: هنگام درمان با DMSO، بیماران فیبرومیالژیا مزایایی را بدون عوارض جانبی تجربه کردند. این به دلیل اعمال فارماکولوژیک DMSO مانند مهار رادیکال های آزاد، ضد درد، ضد التهاب و نرم شدن بافت اسکار و تحریک التیام است.

تبخال: محققان دریافته اند که استفاده از DMSO برای افزایش نفوذ پماد آلفا اینترفرون در درمان تبخال به کاهش درد کمک می کند.

سیستیت بینابینی: درمان تسکینی مورد تایید FDA برای این بیماری التهابی مزمن، القای DMSO در مثانه است.

بدخیمی: مطالعات به این نتیجه رسیدند که DMSO مسئول اعمال مزیت بقای قابل توجهی در سرطان معده است.

مکمل جراحی پلاستیک: DMSO به بهبودی کمک می کند و درد و تورم را کاهش می دهد.

پروستاتیت: هنگامی که DMSO به مجرای ادرار پروستات تزریق شد، تسکین علامتی قابل توجهی رخ داد.

دیستروفی سمپاتیک رفلکس: DMSO به تسکین درد در این شرایط کمک می کند، جایی که اختلال سیستم عصبی خودمختار باعث درد و اندام ها می شود. در برخی از کشورها مانند هلند، اگر پزشک DMSO موضعی را برای دیستروفی سمپاتیک رفلکس تجویز نکند، قانون را زیر پا می گذارد.

اسکلرودرمی: محققان اخیراً کشف کرده اند که استفاده موضعی از محلول دی متیل سولفوکسید باعث ایجاد اثرات ضد التهابی و افزایش جریان خون در پوست می شود.

آسیب نخاعی: یک مطالعه اخیر نشان می دهد که تجویز DMSO در 45-60 دقیقه اول پس از آسیب منجر به نرخ بهبودی بسیار بالاتری نسبت به افرادی می شود که DMSO دریافت نمی کنند. این منطقه ای برای بررسی های آینده برای بررسی است، زیرا تعداد بیماران با آسیب های شدید نخاعی در مراکز مراقبت طولانی مدت نسبت به محیط های بیمارستانی کمتر است.

کولیت اولسراتیو: برخی مطالعات نشان دادند که مصرف خوراکی DMSO باعث بهبود وضعیت برخی از بیماران شده است.

تحقیقات اولیه DMSO نوید را نشان می دهد

مطالعات اولیه نتایج ثابت شده ای را در مورد چگونگی نفوذ سریع DMSO به پوست و تسکین سریع التهاب و درد ناشی از جراحات نشان داد. دی متیل سولفوکسید، یک ترکیب ارزان قیمت که در درجه اول توسط جامعه پزشکی نادیده گرفته می شود، در درمان بیماری های مختلف نویدبخش است. DMSO که در ابتدا به عنوان یک محصول جانبی تولید کاغذ کشف شد، خواص ضد التهابی و ضد درد قابل توجهی از خود نشان داده است. برای درمان ترومای شدید سر بسته، تسکین تورم مغز و بازگرداندن جریان خون در مرحله پس از آسیب بسیار امیدوارکننده است. تحقیقات کاربردهای بیشتر DMSO را برای مبارزه با بیماری هایی مانند آرتریت، فیبرومیالژیا و کولیت اولسراتیو نشان می دهد. [4].

FDA و تحقیقات متوقف شده DMSO

FDA تمام مطالعات DMSO را در سال 1965 با وجود اطلاعاتی که از ایالات متحده در دست داشت که ایمنی و اثربخشی آن را ثابت کرد، متوقف کرد. منتقدان ادعا می‌کنند که آژانس با توجه به اینکه امروز با توجه به مرگ و میر ناشی از آزمایش‌ها و داروهای تایید شده بی‌نگرانی به نظر می‌رسد، بیش از حد واکنش نشان داده است. نقش DMSO در درمان آسیب‌های سیستم عصبی مرکزی به سال‌ها بحث و جدل منجر شد که طی آن مردم نسبت به ایمنی این ترکیب تردید داشتند. این دارو برای چندین دهه به عنوان داروی روغن مار در نظر گرفته می شد. خیلی خوب به نظر می رسید که درست باشد.

از آنجایی که DMSO از مسیر خارج شد، نبردی برای محققان برای دریافت تاییدیه FDA از DMSO برای هر گونه استفاده بود.

در اوایل دهه 1970، فشار بر FDA منجر به راه اندازی بررسی خارجی DMSO توسط آکادمی ملی علوم شد. NAS یافته های بسیاری را در سال 1972 منتشر کرد و به این نتیجه رسید که DMSO یک عامل امیدوارکننده، احتمالاً ایمن و مؤثر است. این امر FDA را تحت تأثیر قرار نداد. با این حال، این یک موفقیت جزئی بود زیرا آژانس DMSO را برای درمان سیستیت بینابینی در سال 1978 تایید کرد.

نکته پایانی:

یکی از موانع استفاده گسترده DMSO عدم سودآوری بالقوه شرکت های دارویی است. نیاز بیشتری به ادبیات پزشکی وجود دارد که شواهد علمی بیشتری در مورد یا ارجاع به DMSO نسبت به پنی سیلین، کورتیزون یا آسپرین ارائه دهد. DMSO پتانسیل بسیار زیادی دارد و می تواند با مواد دیگر مخلوط شود [5].

علیرغم تاریخچه طولانی و ناامیدکننده آن، DMSO به عنوان آینده ای در زمینه دارو و درمان کاملاً مطلوب ارزیابی می شود، زیرا شواهد بیشتری از ایمنی و اثربخشی آن انباشته می شود – به ویژه هنگامی که تحقیقات جدید استفاده از آن را در درمان بیماری های نادر مختلف بررسی می کنند!

مراجع و منابع:

1. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6420634/
2. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/3916302/
3. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6420634/
4. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/3916302/
5. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3460663/